WERK

Dit is een copie van Becsterling een Jijbent speler en geeft aardig aan waarom ik het werk doe wat ik doe: 

Mijn zorg, mijn werk

Posted on 2 juli 2011 door becsterling25

Mijn zorg, voor jou!!

Elke dag die ik naar mijn werk ga, is een ongekend avontuur. Mensen voor wie ik werken mag, hebben stuk voor stuk een vrij ernstige verstandelijke beperking, vaak ook nog vergezeld van lichamelijke tekortkomingen zoals doofheid of slechtziendheid. Ik werk in een instelling. Bij de nieuwbouw is deze deels opgegaan in de groeiende stedelijke bebouwing van de vestigingsplaats. De bewoners van de woningen rondom de instelling vonden het aanvankelijk minder prettig, dat de instelling er was of er kwam, want hun woningen zouden wel eens in waarde kunnen verminderen of achterblijven. Later, toen zij meer gewend waren aan hun nieuwe, andere medeburgers zakten de gevoelens van onbehagen.
Onze bewoners wonen verdeeld over een vrij groot terrein en in leefgroepen bijeen in woningen. Toen de nieuwbouw voltooid was, was het een nog wat kale bedoening, maar in de loop der tijd is de begroeiing met bomen en struiken tot een opvulling in het gehele landschappelijke gebeuren geworden tot  bijna een stadswijk.
Vaak bestaat mijn werk uit routine, moet ik mijn aandacht over een aantal mensen verdelen. Het werk neemt je volledig in beslag, het blijft werk voor je, maar in feite werk jij voor hen. Als iedereen die aan de knoppen zit dat maar eens in de gaten kon houden.
Neem eens “onze” Henk. Henk is een behoorlijk zwaar gehandicapte man, hij kan maar heel moeilijk begrijpen wat “normale” mensen bedoelen. Henk is sterk geneigd om zich in zichzelf terug te trekken, spreken kan hij maar amper. Daardoor is hij moeilijk bereikbaar.
Henk is 42 jaar en neemt na het gebruikelijke ochtendritueel plaats in de woonkamer op zijn eigen vaste plek en is onder geen beding in beweging te krijgen, behalve dat hij bovenlichaam wiegend beweegt. Henk kijkt naar buiten in de richting van de woonhuizen en eventuele voorbijgangers zonder iets te zeggen of te zien.
Henk kent mij en kijkt altijd op als ik zijn woonkamer binnenkom. Er zitten altijd nog een aantal anderen, die ieder met hun eigen bedoening bezig lijken. Sinds vorige zomer ben ik begonnen om Henk mee te nemen naar buiten. Aan mijn arm gaan wij dan een rondje om. Wanneer er tijd voor is en er geen andere bewoners om mijn aandacht vragen. Het beetje beweging doet Henk geen kwaad en hij vindt het ook wel prettig een wandelingetje te maken aan mijn arm. Onze uitstapjes zijn in de loop van de tijd een vastere gewoonte geworden. Henk zegt dan in mijn richting Gaa Ja. Ik weet dat hij bedoelt ga je nog wandelen. Ook lijkt het of hij mij speciaal roept.
Wat begon met een boog rond de woonvorm, is geworden tot een rondje op het terrein, tot een voorzichtig stapje naar de “gewone huizen”. We komen al tot aan de rand van het forensendorp. Tijdens de warme zomerdagen zijn wij op het terrasje van de snackbar gaan zitten met een groot glas Cola, Henks favoriete drankje. Hij lacht bijna naar mij van tevredenheid maar misschien wel van geluk. Als wij terug wandelen en op het terrein aankomen zegt hij iets wat lijkt op “leuk”. Hij bevestigt zijn pretgevoel met een vette boer.
Wie had zoveel emotie verwacht op zo’n warme werkdag in de zomer. Mijn collega’s waren zeer verrast over deze vooruitgang. Henk is toch wel gelukkig hier, gelukkig mag ik er voor hem werken.

DixitPeter 2 juli 2011.